In ieder leven zitten van die periodes dat de hele wereld donker lijkt. Je voelt je koud, eenzaam, niet gezien of gehoord en je weet het even niet meer. Je krijgt je vinger er niet precies op, maar het voelt allemaal niet oké. Je maakt je zorgen, bent moe, twijfelt en hebt steeds het idee dat je nog van alles moet doen.

Als moeder van twee jonge kinderen en partner van een lieve man kan ik bovenstaande vanuit mijn hart schrijven. Toen ik een jaar of 18 was zei een wijs iemand tegen me: “Ach, kom toch in de zon”.

Die magische woorden… Nooit verwacht dat ze zo’n groot effect op me zouden hebben. Welke bril je op hebt, zo kijk je naar de wereld. Toen ik dit later bevestigd zag in studies en psychologische stromingen groeide het zinnetje in mijn hoofd. Ach, kom toch in de zon.

En ik hoor je denken: “Kim, we wonen in Nederland, hier is niet altijd zon.” Klopt, we hebben veel dagen dat het gewoon koud en ellendig is. Toch hoor ik ook dan: “Ach, kom toch in de zon”. Want als ik dan kijk naar de snoetjes van mijn kinderen zie ik de zon. Of wanneer ik mijn vriendinnetjes troost en de warmte voel van het samenzijn, ondanks het verdriet, voel ik de zon.

Ach, kom toch in de zon, dat ene zinnetje, jaren geleden is mijn drijfveer om in deze praktijk te stappen. Kennis overdragen, mensen inspireren en hierover van gedachten wisselen, dat is waar mijn passie ligt. En dan bij voorkeur in de zon.